منم یارا بدین سان اوفتاده
|
|
دلم را سوز در جان اوفتاده
|
غم چندین پریشان حال امروز
|
|
درین طبع پریشان اوفتاده
|
چو بسته زیر پای پیل ملکی
|
|
به دست این عوانان اوفتاده
|
نهاده دین به یک سو و زهر سو
|
|
چو کافر در مسلمان اوفتاده
|
ببین در نان خلق این کژدمان را
|
|
چو اندر گوشت کرمان اوفتاده
|
عوانان اندرو گویی سگانند
|
|
به سال قحط در نان اوفتاده
|
همه در آرزوی مال و جاهند
|
|
به چاه اندر چو کوران اوفتاده
|
شکم پر کرده از خمر و درین خاک
|
|
همه در گل چو مستان اوفتاده
|
تو ای بیچاره آنگه نان خوری سیر
|
|
که از جوعی بدین سان اوفتاده،
|
که بینی از دهان ملک بیرون
|
|
سگان را همچو دندان اوفتاده
|
به جای عنبر و مشکش کنون هست
|
|
گزنده در گریبان اوفتاده،
|
توانگر کز پی درویش دایم
|
|
زرش بودی ز دامان اوفتاده
|
ازین جامه کنان کون برهنه
|
|
که بادا سگ در ایشان اوفتاده،
|
بسی مردم ز سرما بر زمیناند
|
|
چو برف اندر زمستان اوفتاده
|
دریغا مکنت چندین توانگر
|
|
به دست این گدایان اوفتاده
|
از انگشت سلیمان رفته خاتم
|
|
ولی در دست دیوان اوفتاده
|
زنان را گوی در میدان و چوگان
|
|
ز دست مرد میدان اوفتاده
|
چو مرغان آمده در دام صیاد
|
|
چو دانه پیش مرغان اوفتاده
|
به عهد این سگان از بیشبانی ست
|
|
رمه در دست سرحان اوفتاده
|
رعیت گوسپنداند، این سگان گرگ
|
|
همه در گوسپندان اوفتاده
|
پلنگی چند میخواهیم یا رب
|
|
درین دیوانه گرگان اوفتاده
|
ز دست و پای این گردنزنان است
|
|
سراسر ملک ویران اوفتاده
|
ایا مظلوم سرگشته که هستی
|
|
چنین محروم و حیران اوفتاده
|
ز جور ظالمان در شهر خویشی
|
|
به خواری چون غریبان اوفتاده
|
اگر صبرت بود روزی دو بینی
|
|
عوانان کشته، میران اوفتاده
|
امیرانی که بر تو ظلم کردند
|
|
به خواری چون اسیران اوفتاده
|
هر آن کو اندرین خانه مقیم است
|
|
چو دیوارش همی دان اوفتاده
|
جهانجویی اگر ناگه بخیزد
|
|
بسی بینی بزرگان اوفتاده
|
ببینی ناگهان مردان دین را
|
|
برین دنیا پرستان اوفتاده
|
چه میدانند کار دولت این قوم
|
|
که در دیناند نادان اوفتاده
|
به فرمان خداوند از سر تخت
|
|
خداوندان فرمان اوفتاده
|
کلاه عزت اندر پای خواری
|
|
ز سرهای عزیزان اوفتاده
|
به آه چون تو مظلوم افسر ملک
|
|
ز فرق تاجداران اوفتاده
|
گرش گردون سریر ملک باشد
|
|
برو صد ماه تابان اوفتاده
|
ز بالای عمل در پستی عزل
|
|
چنین کس را همی دان اوفتاده
|
تو نیز ای سیف فرغانی چرایی
|
|
حزین در بیت احزان اوفتاده
|
برین نطع ای پیاده ز اسب دولت
|
|
بسی دیدی سواران اوفتاده
|
هم آخر دیگری بر جای اینان
|
|
نشسته دان و اینان اوفتاده
|
درین باغ این سپیداران بیبر
|
|
به بادی چون درختان اوفتاده
|
خدا درمان فرستد مردمی را
|
|
کزین دردند نالان اوفتاده
|