ای پسر از مردم زمانه حذر گیر
|
|
بگذر ازین کوی و خانه جای دگر گیر
|
در تو نظرهای خلق تیر عدو دان
|
|
تیغ بیفگن، برای دفع سپر گیر
|
چون تو ندانی طریق غوص درین بحر
|
|
حشو صدف ممتلی به در و گهر گیر
|
چون تو نه آنی که ره بری به معانی
|
|
جمله جهان نیکوان خوب صور گیر
|
گر بجهد آتشی ز زند عنایت
|
|
سوختهی دل به پیش او بر و در گیر
|
یار اگرت از نگین خویش کند مهر
|
|
نام ازو همچو شمع و مهر چو زر گیر
|
پای بنه بر فراز چرخ و چو خورشید
|
|
جملهی آفاق را به زیر نظر گیر
|
باز دلت چون به دام عشق در افتاد
|
|
خیل ملک را چو مرغ سوخته پر گیر
|
مرغ سعادت به شام چون نگرفتی
|
|
دام تضرع بنه به وقت سحر گیر
|
جان شریف تو مغز دانهی نفس است
|
|
سنگ بزن مغز را ز دانه بدرگیر
|
چون سر تو زیر دست راهبری نیست
|
|
جملهی اعضای خویش پای سفر گیر
|
بگذر ازین پستی از بلندی همت
|
|
وین همه بالا و شیب زیر و زبر گیر
|
صدق ابوبکر را علم کن و با خود
|
|
تیغ علیوار زن، جهان چو عمر گیر
|
سیف برو جان بباز و نصرت دل کن
|
|
دامن معشوق را به دست ظفر گیر
|
عیب عملهای خویشتن چو ببینی
|
|
بحر دلت را چو علم کان هنر گیر
|