ای لب لعلت شکرستان من!
|
|
وی دهنت چشمهی حیوان من!
|
تا سر زلف تو ندیدم دگر
|
|
جمع نشد حال پریشان من
|
درد فراق تو هلاکم کند
|
|
گر نکند وصل تو درمان من
|
بیلب خندان تو دایم چو آب
|
|
خون چکد از دیدهی گریان من
|
هست بلای دل من حسن تو
|
|
باد فدای تن تو جان من
|
من تنم و مهر تو جان من است
|
|
من شبم و تو مه تابان من
|
جز تو در آفاق مرا هیچ نیست
|
|
ای همه آن تو و تو آن من
|
گر به فراقم بکشی راضیم
|
|
هم نکنی کار به فرمان من
|
گر چه فغان مینکنم آشکار
|
|
الحذر از نالهی پنهان من
|
ناله چو بلبل کنم از شوق تو
|
|
ای رخ خوب تو گلستان من
|
سیف همی گوید تو یوسفی
|
|
بی تو جهان کلبهی احزان من
|