تنی داری بسان خرمن گل
|
|
عرق از وی روان چون روغن گل
|
صبا از رشک اندام چو آبت
|
|
فگنده آتش اندر خرمن گل
|
چمن از خجلت روی چو ماهت
|
|
شکسته چون بنفشه گردن گل
|
گر از رویت بهار آگاه باشد
|
|
پشیمان گردد از آوردن گل
|
به سیل تیره ابر نوبهاری
|
|
بریزد آب روی روشن گل
|
غم تو در گریبان دل من
|
|
چو خار آویخته در دامن گل
|
منم ا زخوردن غمهای تو شاد
|
|
چو زنبور عسل از خوردن گل
|
اگر از خاک کویت بو بگیرد
|
|
قبای غنچه و پیراهن گل
|
چو در برگ از خزان زردی فزاید
|
|
ز روح نامیه اندر تن گل
|
مها از سیف فرغانی میازار
|
|
نخواهد عندلیب آزردن گل
|
گلت را همچو بلبل دوستدارست
|
|
جعل باشد نه بلبل دشمن گل
|