دلم بوسه ز آن لعل نوشین خوهد
|
|
و گر در بها دنیی و دین خوهد
|
لب تست شیرین، زبان تو چرب
|
|
چو صوفی دلم چرب و شیرین خوهد
|
جهان گر سراسر همه عنبر است
|
|
دلم بوی آن زلف مشکین خوهد
|
نگارا غم عشقت از عاشقان
|
|
چو کودک گهی آن و گه این خوهد
|
مرا گفت جانان خوهی جان بده
|
|
درین کار او مزد پیشین خوهد
|
چو خسرو اگر میخوهی ملک وصل
|
|
چو فرهاد آن کن که شیرین خوهد
|
چو خندم ز من گریه خواهد ولیک
|
|
چو گریم ز من اشک خونین خوهد
|
نه عاشق کند ملک دنیا طلب
|
|
نه بهرام شمشیر چوبین خوهد
|
کند عاشق اندر دو عالم مقام
|
|
اگر در لحد مرده بالین خوهد
|
به ما کی درآویزد ای دوست عشق
|
|
که شاه است و هم خانه فرزین خوهد
|
چو من بوم را کی کند عشق صید
|
|
که شهباز کبک نگارین خوهد
|
درین دامگه ما چو پر کلاغ
|
|
سیاهیم و او بال رنگین خوهد
|
بر آریم گرد از بساط زمین
|
|
اگر اسب شطرنج شه زین خوهد
|
به دست آورمگر، ز چون من گدا
|
|
سگ کوی او نان زرین خوهد
|
تو از سیف فرغانیی بینیاز
|
|
توانگر کجا یار مسکین خوهد
|