| مادر موسی، چو موسی را به نیل | در فکند، از گفته‌ی رب جلیل | |
| خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه | گفت کای فرزند خرد بی‌گناه | |
| گر فراموشت کند لطف خدای | چون رهی زین کشتی بی ناخدای | |
| گر نیارد ایزد پاکت بیاد | آب خاکت را دهد ناگه بباد | |
| وحی آمد کاین چه فکر باطل است | رهرو ما اینک اندر منزل است | |
| پرده‌ی شک را برانداز از میان | تا ببینی سود کردی یا زیان | |
| ما گرفتیم آنچه را انداختی | دست حق را دیدی و نشناختی | |
| در تو، تنها عشق و مهر مادری است | شیوه‌ی ما، عدل و بنده پروری است | |
| نیست بازی کار حق، خود را مباز | آنچه بردیم از تو، باز آریم باز | |
| سطح آب از گاهوارش خوشتر است | دایه‌اش سیلاب و موجش مادر است | |
| رودها از خود نه طغیان میکنند | آنچه میگوئیم ما، آن میکنند | |
| ما، بدریا حکم طوفان میدهیم | ما، بسیل و موج فرمان میدهیم | |
| نسبت نسیان بذات حق مده | بار کفر است این، بدوش خود منه | |
| به که برگردی، بما بسپاریش | کی تو از ما دوست‌تر میداریش | |
| نقش هستی، نقشی از ایوان ماست | خاک و باد و آب، سرگردان ماست | |
| قطره‌ای کز جویباری میرود | از پی انجام کاری میرود | |
| ما بسی گم گشته، باز آورده‌ایم | ما، بسی بی توشه را پرورده‌ایم | |
| میهمان ماست، هر کس بینواست | آشنا با ماست، چون بی آشناست | |
| ما بخوانیم، ار چه ما را رد کنند | عیب پوشیها کنیم، ار بد کنند | |
| سوزن ما دوخت، هر جا هر چه دوخت | زاتش ما سوخت، هر شمعی که سوخت |