| چو دیدندم چنان در خط تسلیم | مرا بس نکته‌ها کردند تعلیم | |
| بگفتندم ز هر رمزی بیانی | نمودندم ز هر نامی نشانی | |
| ببخشیدند چون تابی تمامم | بدخشی لعل بنهادند نامم | |
| مرا در دل، نهفته پرتوی بود | فروزان مهر، آن پرتو بیفزود | |
| کمی در اصل من میبود پاکی | شد آن پاکی، در آخر تابناکی | |
| چو طبعم اقتضای برتری داشت | مرا آن برتری، آخر برافراشت | |
| نه تاب و ارزش من، رایگانی است | سزای رنج قرنی زندگانی است | |
| نه هر پاکیزه روئی، پاکزاد است | که نسل پاک، ز اصل پاک زاد است | |
| نه هر کوهی، بدامن داشت معدن | نه هر کان نیز دارد لعل روشن | |
| یکی غواص، درجی گران بود | پر از مشتی شبه دیدش، چو بگشود | |
| بگو این نکته با گوهر فروشان | که خون خورد و گهر شد سنگ در کان |