| از آن ره، بخت با من کرد یاری | که در سختی نمودم استواری | |
| به اختر، زنگی شب راز میگفت | سپهر، آن راز با من باز میگفت | |
| ثریا کرد با من تیغ‌بازی | عطارد تا سحر، افسانه‌سازی | |
| زحل، با آنهمه خونخواری و خشم | مرا میدید و خون میریخت از چشم | |
| فلک، بر نیت من خنده میکرد | مرا زین آرزو شرمنده میکرد | |
| سهیلم رنجها میداد پنهان | بفکرم رشکها میبرد کیهان | |
| نشستی ژاله‌ای، هر گه بکهسار | بدوش من گرانتر میشدی بار | |
| چنانم میفشردی خاره و سنگ | که خونم موج میزد در دل تنگ | |
| نه پیدا بود روز اینجا، نه روزن | نه راه و رخنه‌ای بر کوه و برزن | |
| بدان درماندگی بودم گرفتار | که باشد نقطه اندر حصن پرگار | |
| گهی گیتی، ز برفم جامه پوشید | گهی سیلم، بگوش اندر خروشید | |
| زبونیها ز خاک و آب دیدم | ز مهر و ماه، منت‌ها کشیدم | |
| جدی هر شب، بفکر بازئی چند | بمن میکرد چشم اندازئی چند | |
| ثوابت، قصه‌ها کردند تفسیر | کواکب برجها دادند تغییر | |
| دگرگون گشت بس روز و مه و سال | مرا جاوید یکسان بود احوال | |
| اگر چه کار بر من بود دشوار | بخود دشوار می‌نشمردمی کار | |
| نه دیدم ذره‌ای از روشنائی | نه با یک ذره، کردم آشنائی | |
| نه چشمم بود جز با تیرگی رام | نه فرق صبح میدانستم از شام | |
| بسی پاکان شدند آلوده دامن | بسی برزیگران را سوخت خرمن | |
| بسی برگشت، راه و رسم گردون | که پا نگذاشتیم ز اندازه بیرون |