گل و خاک

کوش تا جامه‌ی فرصت ندری درزی دهر، نه آگه ز رفو است
تا تو آبی به تکلف بخوری نه سبوئی و نه آبی به سبو است
غافل از خویش مشو، یک سر موی عمر، آویخته از یک سر مو است