| چه دانستی که ما را رنگ و بو نیست | که میگوید گل خودرو، نکونیست | |
| دمیدم تا بدانیدم که هستم | فتادم تا نگوئی خودپرستم | |
| مپنداری که کار دهر، بازیست | مرا این اوفتادن، سرفرازیست | |
| بهر مهدم که خواباندند خفتم | ز هر مرزی که گفتندم، شکفتم | |
| نشستم، تا رخم شبنم بشوید | نسیم صبحگاهانم ببوید | |
| درین بی رنگ و بوئی، رنگ و بوهاست | درین دفتر، ز خلقت گفتگوهاست | |
| سزد گر سرو و گل، بر ما بخندند | که ما افتاده‌ایم، ایشان بلندند | |
| بیاد من، کسی تخمی نیفشاند | کشاورز سپهرم با تو بنشاند | |
| مرا با گل، خیال همسری نیست | هوای نخوت و نام‌آوری نیست | |
| اگر چه گلشن ما، دشت و صحراست | ز هر جا رسته‌ایم، آنجا مصفاست | |
| ز من، زین بیش کس خوبی نخواهد | گل خودرو، ز قدر گل نکاهد | |
| گرفتم جلوه و رنگی و تابی | ز بارانی و باد و آفتابی | |
| گلی زیبا شدم در باغ ایام | چه میدانم، چه خواهم شد سرانجام |