| صبحدم، صاحبدلی در گلشنی | شد روان بهر نظاره کردنی | |
| دید گلهای سپید و سرخ و زرد | یاسمین و خیری و ریحان و ورد | |
| بر لب جوها، دمیده لاله‌ها | بر گل و سوسن، چکیده ژاله‌ها | |
| هر تنی، روشنتر از جانی شده | هر گل سرخی، گلستانی شده | |
| برگ گل، شاداب و شبنم تابناک | هر دو از آلایش پندار، پاک | |
| گوئی آن صاحبنظر، رائی نداشت | فکرت و شوق تماشائی نداشت | |
| نه سوی زیبا رخی میکرد روی | نه گلی، نه غنچه‌ای میکرد بوی | |
| هر طرف گل بود، آنجا وقت گشت | جمله را میدید، اما میگذشت | |
| در صف گلها، بدید او ناگهان | که گل پژمرده‌ای گشته نهان | |
| دور افتاده ز بزم یارها | خوی کرده با جفای خارها | |
| یکنفس بشکفته، یک دم زیسته | صبحدم، شبنم بر او بگریسته | |
| رونقش بشکسته چرخ کوژ پشت | زشت گشته، بر نکویان کرده پشت | |
| الغرض، صاحبدل روشن روان | آن گل پژمرده چید و شد روان | |
| جمله خندیدند گلهای دگر | که نبودی عارف و صاحبنظر | |
| زین همه زیبائی و جلوه‌گری | یک گل پژمرده با خود میبری | |
| این معما را ندانستیم چیست | وینکه بر ما برتری دادیش کیست | |
| گفت، گل در بوستان بسیار بود | لیک، ما را نکته‌ای در کار بود | |
| ما از آن معنیش چیدیم، ای فتی | که نچیند کس، گل پژمرده را | |
| کردم این افتاده زان ره جستجوی | که بگردانند از افتاده، روی | |
| زان ببردیم این گل بی آب و رنگ | که زمانه عرصه بر وی تنگ |