| به گربه گفت ز راه عتاب، شیر ژیان | ندیده‌ام چو تو هیچ آفریده، سرگردان | |
| خیال پستی و دزدی، تو را برد همه روز | بسوی مطبخ شه، یا به کلبه‌ی دهقان | |
| گهی ز کاسه‌ی بیچارگان، بری گیپا | گهی ز سفره‌ی درماندگان، ربائی نان | |
| ز ترکتازی تو، مانده بیوه‌زن ناهار | ز حیله‌سازی تو، گشته مطبخی نالان | |
| چرا زنی ره خلق، ای سیه دل، از پی هیچ | چه پر کنی شکم، ای خودپرست، چون انبان | |
| برای خوردن کشک، از چه کوزه میشکنی | قضا به پیرزن آنرا فروختست گران | |
| بزخم قلب فقیران، چه کس نهد مرهم | وگر برند خسارت، چه کس دهد تاوان | |
| مکن سیاه، سر و گوش و دم ز تابه و دیگ | سیاهی سر و گوش، از سیهدلیست نشان | |
| نه ماست مانده ز آزت بخانه‌ی زارع | نه شیر مانده ز جورت، بکاسه‌ی چوپان | |
| گهت ز گوش چکانند خون و گاه از دم | شبی ز سگ رسدت فتنه، روزی از دربان | |
| تو از چه، ملعبه‌ی دست کودکان شده‌ای | بچشم من نشود هیچکس ز بیم، عنان | |
| بیا به بیشه و آزاد زندگانی کن | برای خوردن و خوش زیستن، مکش وجدان | |
| شکارگاه، بسی هست و صید خفته بسی | بشرط آنکه کنی تیز، پنجه و دندان | |
| مرا فریب ندادست، هیچ شب گردون | مرا زبون ننمودست، هیچ روز انسان | |
| مرا دلیری و کارآگهی، بزرگی داد | به رای پیر، توانیم داشت بخت جوان | |
| زمانه‌ای نفکندست هیچگاه بدام | نشانه‌ام ننمودست هیچ تیر و کمان | |
| چو راه بینی و رهرو، تو نیز پیشتر آی | چو هست گوی سعادت، تو هم بزن چوگان | |
| شنید گربه نصیحت ز شیر و کرد سفر | نمود در دل غاری تهی و تیره، مکان | |
| گهی چو شیر بغرید و بر زمین زد دم | برای تجربه، گاهی بگوش داد تکان | |
| بخویش گفت، کنون کز نژاد شیرانم | نه شهر، وادی و صحرا بود مرا شایان |