| سه ماهه فراقت بر اهل خراسان | بسی سال بودست آسان و آسان | |
| به جانت که گر بی‌خبرهاء خیرت | خبر داشت کس را تن از دل دل از جان | |
| زبان بود در کامها بی‌تو خنجر | نظر بود در دیده‌ها بی‌تو پیکان | |
| یکی از تف سینه در قعر دوزخ | یکی از نم دیده در موج طوفان | |
| ز بس خار هجر تو در دیده و دل | ز خونابه رخسارها چون گلستان | |
| چنان روز بر ما سیه کرد بی‌تو | که کس‌مان ندیدی سپیدی دندان | |
| از آن بیم کز کافریهای گردون | نباید که کاری رود نابسامان | |
| دعاگوی جان تو خلقی موحد | مددخواه جاه تو شهری مسلمان | |
| کدامین سعادت بود بیشتر زین | که باز آمدی در سعادات الوان | |
| مگر طاعتی کرده بودست خالص | زمین سمرقند در حق یزدان | |
| اگر این نبودست آلوده گشتست | زمین خراسان به نوعی ز عصیان | |
| که مستوجب فرقتت شد سه ماه این | که مستسعد خدمتت شد سه ماه آن | |
| ایا چرخ در پیش قدر تو واله | و یا ابر در پیش دست تو حیران | |
| تویی آنکه در مجلست بخت ساقی | تویی آنکه بر درگهت چرخ دربان | |
| به کوی کمال تو در، عقل ناقص | به خوان سخای تو بر، جود مهمان | |
| کند حل و عقد تو بر چرخ پیشی | دهد امر و نهی تو بر دهر فرمان | |
| زمین هرکجا امن تو نیست فتنه | جهان هرکجا عدل تو نیست ویران | |
| کمر پیش حکم تو بربسته جوزا | کله پیش قدر تو بنهاده کیوان | |
| اثرهای کین تو چون نحس عقرب | نظرهای لطف تو چون سعد میزان | |
| ز مسطور کلکت شود مرده زنده | مگر در دوات تو هست آب حیوان |