| نماز شام چو خورشید گنبد گردان | به کوه رفت فرود و ز چشم گشت نهان | |
| به فال نیک برون آمدیم و رای صواب | به عزم خدمت درگاه پیشوای جهان | |
| به طالعی که ببسته است ز ابتدای وجود | به پیش طالع عالیش بر سپهر میان | |
| تکاورانی در زیر زین به دولت او | چو ابر گاه مسیر و چو پیل گاه توان | |
| ز نعلهاشان سطح زمین گرفته هلال | ز گوشهاشان روی هوا گرفته سنان | |
| نه در مفاصل این سستیی ز بار رکاب | نه در طبیعت آن نفرتی ز باد عنان | |
| به کوهسار و بیابانی اندر آوردیم | جمازگان بیابان‌نورد که کوهان | |
| چو بیشه بیشه درو درزهای خار و خسک | چو پاره پاره درو خامهای ریگ روان | |
| کسی ندیده فرازش مگر به چشم ضمیر | کسی نرفته نشیبش مگر به پای گمان | |
| به غارهاش درون مار گرزه از حشرات | به ناوهاش درون شیر شرزه از حیوان | |
| ز تنگ عیشی بر ذروهاش برده همای | ز استخوان مسافر ذخیرهای گران | |
| کسی به روز سفید و شب سیاه درو | بجز کبودی گردون همی نداد نشان | |
| ز بیم دیو بدل در همی گداخت ضمیر | ز باد سر به تن در همی فسرد روان | |
| هزاربار به هر لحظه بیش گفت دلم | که یارب این ره دلگیر کی رسد به کران | |
| زمان زمان دهدم آن قدر که بوسه دهم | زمین حضرت آن مقصد زمین و زمان | |
| ضیاء دین خدای آنکه حسن عادت او | زمانه دارد در زیر سایه‌ی احسان | |
| امیر عادل مودود احمد عصمی | که هست جوهری از عدل و عصمت یزدان | |
| بزرگ بار خدایی که طبع و دستش را | همی نماز برد بحر و سجده آرد کان | |
| بود عنایتش از نایبات چرخ پناه | دهد حمایتش از حادثات دهر امان | |
| به غیرت از نفسش روح عیسی مریم | به خجلت از قلمش چوب موسی عمران |