| اختیار ملوک هفت اقلیم | تاج دین خدای ابراهیم | |
| باز بر تخت بخت کرد مقام | باز در صدر ملک گشت مقیم | |
| کرد خالی شهاب کلکش باز | فلک ملک را ز دیو رجیم | |
| صدر ملکش فلک مسلم کرد | تا جهانی بدو کند تسلیم | |
| زود کز عدل او صبا و دبور | به مشام فلک برند نسیم | |
| آنکه قدرش رفیع و رای منیر | وانکه شبهش عزیز و مثل عدیم | |
| نه سالش در انتقام درشت | نه جوابش در احترام سقیم | |
| جودش ار والی جهان گردد | ابر نیسان شود هوای عقیم | |
| سهمش ار بانگ بر زمانه زند | خون شود ژاله‌ی سحاب از بیم | |
| گر سموم سیاستش بوزد | تشنه میرد در آب ماهی شیم | |
| ور نسیم عنایتش بجهد | روح یابد ازو عظام رمیم | |
| عقل خواندش حکیم بازش گفت | حکمت صرف خوانمش نه حکیم | |
| دهر گفتش کریم بازش گفت | کرم محض گویمش نه کریم | |
| کلک او داد نفس انسی را | آنچه معلوم کس نشد تعلیم | |
| ذهن او داد عقل کلی را | آنچه مفهوم کس نشد تفهیم | |
| درگذر از طلایه‌ی عزمش | کوه دریا بود به عبره سلیم | |
| با وقار و سیاستش در ملک | آب و آتش بود حرون و حلیم | |
| ای به رایت بر آفتاب مزید | وی به قدرت بر آسمان تقدیم | |
| خردی در کفایت و دانش | فلکی در جلالت و تعظیم | |
| کوه با حلم تو خفیف و لطیف | روح با لطف تو کثیف و جسیم |