| ای بارگاه صاحب عادل خود این منم | کز قربت تو لاف زمین بوس می‌زنم | |
| تا دامن بساط ترا بوسه داده‌ام | بر جیب چرخ می‌سپرد پای دامنم | |
| تا پای بر مساکن صحنت نهاده‌ام | پیوسته با تجلی طورست مسکنم | |
| با برکه‌ی تو رای نباشد به کوثرم | با روضه‌ی تو یاد نیاید ز گلشنم | |
| دور از سعادت تو درین روزها دلم | کز دوری بساط تو خون بود در تنم | |
| با جان دلشکسته که در عهد من مباد | گر عهد خدمت تو همه عمرم بشکنم | |
| می‌گفت بی‌بساط همایون چگونه‌ای | گفتا چنان که دانی جانی همی کنم | |
| لیکن ز هجر خدمت میمون صاحبست | نی از فراق بارگهش اشک و شیونم | |
| آن دوستکام خواجه‌ی دنیا کز اعتقاد | بی‌بندگیش دشمن خویش و چه دشمنم | |
| ای صدر آفرینش از اقبال آفرینت | با طبع پر لطیفه چو دریا و معدنم | |
| با این همه کمال تو در هر مباحثه | آن لکنتم دهد که تو پنداری الکنم | |
| زایندگی خاطر آبستنم چه سود | چون از نتیجه‌ی خلف اینجا سترونم | |
| از روز روشن و شب تیره نهفته‌اند | اندازه‌ی کمال تو وین هست روشنم | |
| چون تیر فکرتم به نشانه نمی‌رسد | معذور باشم ار سپر عجز بفکنم | |
| با جان من اگرنه هوای ترا رگیست | خون خشک‌باد در رگ جان همچو روینم | |
| یک جوز صدق کم نکنم در هوای تو | تا برنچیند مرغ اجل همچو ارزنم | |
| چون نی شکر همه کمرم بندگیت را | آزاد چند باشم نه سرو و سوسنم | |
| در خرمن قبول تو کاهی اگر شوم | گردون برد به کاهکشان کاه خرمنم | |
| ور سایه‌ی عنایت تو بر سرم فتد | خورشید و مه به تهنیت آید به روزنم | |
| زین پیش با عنا چو می و شیر داشتی | دستان آب و روغن ایام توسنم |