| تا آمد از عدم به وجود اصل پیکرم | جز غم نبود بهره ز چرخ ستمگرم | |
| خون شد دلم در آرزوی آنکه یک نفس | بی‌خار غم ز گلشن شادی گلی برم | |
| پیموده گشت عمر به پیمانه‌ی نفس | گویی به کام دل نفسی کی برآورم | |
| کردم نظر به فکر در احکام نه فلک | جز نو عروس غم نشد از عمر همسرم | |
| هستم یقین که در چمن باغ روزگار | بی‌بر بود نهال امیدی که پرورم | |
| در بزمگاه محنت گیتی به جام عمر | جز خون دل ز دست زمانه نمی‌خورم | |
| زیرا که تا برآرم از اندیشه یک نفس | پر خون دل شود ز ره دیده ساغرم | |
| از کحل شب چو دیده‌ی ناهید شب گمار | روشن شود چو اختر طبع منورم | |
| خورشید غم ز چشمه‌ی دل سر برآورد | تا کان لعل گردد بالین و بسترم | |
| حالم مخالف آمد از آن در جهان عمر | درویشم از نشاط و زانده توانگرم | |
| دست زمانه جدول انده به من کشید | زیرا که چون قلم به صفت سخت لاغرم | |
| ناچیز شد وجودم از اشکال مختلف | گویی عرض گشاده شد از بند جوهرم | |
| از روشنان شب که چو سیماب و اخگرند | پیوسته بی‌قرار چو سیماب و اخگرم | |
| وز بازی سپهر سبکبار بوالعجب | بر تخته نرد رنج و بلا در مششدرم | |
| بی‌آب شد چو چشمه‌ی خورشید روزگار | در عشق او رواست که بنشیند آذرم | |
| بر من در حوادث و انده از آن گشاد | کز خانه‌ی حوادث چون حلقه بر درم | |
| خواندم بسی علوم ولیکن به عاقبت | علمم وبال شد که فلک نیست یاورم | |
| کوته کنم سخن چو گواه دل منند | چشم عقیق بارم و روی مزعفرم | |
| صحرای عمر اگر چه خوش آمد به چشم عقل | از رنج دل به پای نفس زود بسپرم | |
| کین چرخ سرکشست و نباشد موافقم | وین دهر توسن است و نگردد مسخرم |