| گلهای بوستان سخن را چو گلبنم | عنقای آشیان خرد را چو شهپرم | |
| از باغ فضل با لطف دسته‌ی گلم | وز بحر طبع با صدف لل ترم | |
| ماه سخن شده است ز من روشن ای عجب | گویی بر آسمان سخن چشمه‌ی خورم | |
| زاول به پای فکر شدم در جهان علم | تا مضمر آنچه بود کنون گشت مظهرم | |
| بر من چو باز شد در بستان‌سرای جان | زین نظم جانفزای جهان گشت چاکرم | |
| باده‌ی لطیف نظم مرا بین که کلک چون | سرمست می‌خرامد بر روی دفترم | |
| معشوق دلبرم چو خط دلبرم بدید | سوگند خورد و گفت به زلف معنبرم | |
| کز خط روزگار چنین خط دلربای | پیدا نشد ز عارض خورشید پیکرم | |
| با این کفایت و هنرم در نهاد عمر | اسباب یک مراد نگردد میسرم | |
| هم بگذرد مدار غم ای جان چو عاقبت | بگذارم این سرای مجازی و بگذرم |