| تا از حد جهان ننهم پای خود برون | گردون به بندگی ننهد دست بر سرم | |
| حوران همه گشاده نقاب از جمال خویش | من چون خیال بسته‌ی تمثال آزرم | |
| در آرزوی لفظ فلکسای من جهان | بر فرق خود نهاده ز افلاک منبرم | |
| با من سپهر آینه کردار چند بار | گفت این سخن ولیک نمی‌گشت باورم | |
| گیرم کنون چو صبح گریبان آسمان | در عالم خیال چه باشد چو بنگرم | |
| در مکتب ادب ز ورای خرد، نهاد | استاد غیب تخته‌ی تهدید در برم | |
| چون خواستم که ثبت کنم بر بیاض دل | فهرست نه فلک ز خرد کرد مسطرم | |
| داند که از مکارم اخلاق در صفا | چون طوبی از بهشتم و چون جان ز کشورم | |
| بر کارگاه پنج حواس و چهار طبع | با دست کار گردش چرخ مدورم | |
| از من بدی نیامد و ناید ز من بدی | کز عنصر لطیف وز پاکیزه گوهرم | |
| بر آسمان مکرمت از روشنان علم | چون مشتری به نور خرد سعد اکبرم | |
| از بهر دیدنم همه تن چشم شد فلک | چون بنگرم به عقل فلک را چو دلبرم | |
| در دیده‌ی جهان ز لطافت چو لعبتم | بر تارک زمان ز فصاحت چو افسرم | |
| در آشیان عقل چو عنقای مغربم | بر آسمان فضل چو خورشید ازهرم | |
| روحست هم عنانم اگرچه مرکبم | عقل است هم‌نشینم اگرچه مصورم | |
| در مجلس مذاکره علمست مونسم | در منزل محاوره فضلست رهبرم | |
| از خلق روزگار نیاید چو من پسر | در پرده‌ام چه دارد آخر نه دخترم | |
| از اختران فضل چو مهرم جدا کنند | در پرده‌ی جهان چو حوادث مسترم | |
| داند یقین که از نظر آفتاب عقل | در چشم کان فضل چو یاقوت احمرم | |
| در دانشی که آن خردم را زیان شدست | بر آسمان جان چو عطارد سخنورم |