| گر بجز پیش تو تا روز اجل | برکشد تیغ فصاحت ز نیام | |
| کشته‌ی تیغ اجل باد چنان | که نشورش نبود روز قیام | |
| تابد از روی حسام تو ظفر | راست همچون گهر از روس حسام | |
| وتد قاف ترا میخ طناب | اوج خورشید ترا ساق خیام | |
| پست با قدر تو قدر کیوان | کند با تیغ تو تیغ بهرام | |
| پیش حکم تو کشد کلک قضا | خط طغیان و خطا بر احکام | |
| شایدت روز سواری و شکار | آسمان مرکب و مه طرف ستام | |
| روز عیش تو نهد دست قدر | بر کف جان و خرد جام مدام | |
| زیبدت روز تماشا و شراب | زهره خنیاگر و ماه نو جام | |
| گر به انگشت ذکا بنمایی | نقطه چون جسم پذیرد اقسام | |
| ور در آیینه‌ی خاطر نگری | دهد از راز سپهرت اعلام | |
| مرکز عالمی از غایت حلم | هفت اقلیم ترا هفت اندام | |
| خواهد از رای منیرش هر روز | جرم خورشید فلک تابش وام | |
| کاهد از کلک و بنانش هردم | دفتر و کلک عطارد را نام | |
| واله حکم تو دور افلاک | تابع رای تو سیر اجرام | |
| اول فکرتی و آخر فعل | که جهان شد به وجود تو تمام | |
| وز پی شرح رسوم سیرت | قابل نظم و عروضست کلام | |
| روز کین نفس نفیس تو کند | چون در اوهام عمل در اجسام | |
| تا بود از پی هر شامی صبح | باد بدخواه ترا صبح چو شام | |
| گشته بر خصم تو چون کام نهنگ | همه آفاق وزو یافته کام |