| گفتیی کلک خواجه در دیوان | ملک را می‌دهد قرار و نظام | |
| خواجه‌ی خواجگان هفت اقلیم | ناصر دین حق رضی انام | |
| بوالمظفر که رایت ظفرش | آیتی شد به نصرت اسلام | |
| آنکه با حکم او قضا و قدر | خط باطل کشیده بر احکام | |
| وانکه از بهر او شهور و سنین | داغ طاعت نهند بر ایام | |
| خواهد از رای روشنش هر روز | جرم خورشید روشنایی وام | |
| گیرد از کلک و دفترش هردم | قلم و دفتر عطارد نام | |
| زیبدش مهر چرخ مهر نگین | شایدش طرف چرخ طرف‌ستام | |
| صلح کرد از توسط عدلش | باز با کبک و گرگ با اغنام | |
| بخل را مائده‌ی سخاوت او | معده‌ی آز پر کند ز طعام | |
| زهره در سایه‌ی عنایت او | تیغ مریخ برکشد ز نیام | |
| ای به وقت کفایت و دانش | پخته‌ی چرخ پیش علم تو خام | |
| وی به گاه صلابت و کوشش | توسن دهر زیر ران تو رام | |
| شاکر نعمتت وضیع و شریف | زایر درگهت خواص و عوام | |
| عدل تو آیتی است از رحمت | جود تو عالمست از انعام | |
| پیش دستت به جای قطر مطر | از خجالت عرق چکد ز غمام | |
| به شرف برگذشتی از افلاک | به هنر درگذشتی از افهام | |
| گر بگویی کفایت تو کشد | بر سر توسن زمانه لگام | |
| ور بخواهی سیاست تو کند | دیده‌ی باشه آشیان حمام | |
| در حساب تو مضمرست اجل | گوییا هست او چو جرم حسام |