| عدو حرارت بیم تو دارد اندر دل | ز دست مردمک دیده زان زند قیفال | |
| بزرگوارا شد مدتی که من خادم | به خدمتت نرسیدم ز گردش احوال | |
| نه آنکه از دل و جان مخلصت نبودستم | گواه دارم، وان کیست ایزد متعال | |
| ز مجلس تو گر ابرام دور داشته‌ام | نه از فراغت من بود بل ز بیم ملال | |
| وگرنه در دو سه موسم ز طبع چون آتش | قصیده‌هات بیاورد می چو آب زلال | |
| به جای دیگر اگر اول التجا کردم | بدیدم آنچه مبیناد هیچ کس به خیال | |
| خدای داند و کس چون خدای نیست که کس | به عمر خویش ندیدست از آن سمج‌تر حال | |
| ثنا قبول به همت کنند اهل ثنا | بلی که مرد به همت پرد چو مرغ به بال | |
| بدین دلیل تویی خواجه‌ی به استحقاق | وزین قیاس تویی مهتر به استقلال | |
| نه هرکرا به لقب با کسی مشابهت است | شبیه اوست چنان چون یمین شبیه شمال | |
| که دال نیز چو ذال است در کتابت لیک | به ششصد و نود و شش کمست دال از ذال | |
| ببین که میر معزی چه خوب می‌گوید | حدیث هیات بینو و شکل کعب غزال | |
| در این مقابله یک بیت ازرقی بشنو | نه بر طریق تهجی به وجه استدلال | |
| زمرد و گیه سبز هر دو همرنگند | ولیک زین به نگین‌دان کشند از آن به جوال | |
| همیشه تا که بود نعت زلف در ابیات | همیشه تا که بود وصف خال در امثال | |
| سری که از تو بپیچد بریده باد چو زلف | دلی که از تو بگردد سیاه باد چو خال | |
| هزار سال تو مخدوم و دهر خدمتگار | هزار جای تو ممدوح و بنده مدح سگال |