| تیغ جهادت از پی تمهید اقتداش | ایمن چو ذوالفقار ز زنگار روزگار | |
| روزی که زلف پرچم از آشوب معرکه | پنهان کند طراوت رخسار روزگار | |
| باشد ز بیم شیر علم شیر بیشه را | دل قطره قطره گشته در اقطار روزگار | |
| در کر و فر ز غایت تعجیل گشته چاک | ز انگشت پای پاچه‌ی شلوار روزگار | |
| واندر گریزگاه هزیمت به پای در | از بیم سرکشان شده دستار روزگار | |
| تو چون نمک به آب فرو برده از ملوک | یک دشت خصم را به نمکسار روزگار | |
| ترجیح داده کفه‌ی آجال خصم را | از دانگ سنگ چرخ تو معیار روزگار | |
| زور تو در کشاکش اگر بر فلک خورد | زاسیب او گسسته شود تار روزگار | |
| بیرون کند چو تیغ تو گلگون شود به خون | دست قدر ز پای ظفر خار روزگار | |
| چون باد حمله‌ی تو به دشمن خبر برد | کای جان و تن سپرده به زنهار روزگار | |
| القاب و کنیت تو در اینست زانکه نیست | القاب و کنیتت شده تذکار روزگار | |
| در نظم این قصیده ادب را نگفته‌ام | القابت ای خلاصه‌ی اخیار روزگار | |
| هرچند نام و کنیت تو نیست اندرو | ای بد نکرده حیدر کرار روزگار | |
| دانی که جز به حال تو لایق نباشد این | کای در نبرد حیدر کرار روزگار | |
| کرتر بود ز جذر اصم گر بپرسمش | کامثال این قصیده ز اشعار روزگار | |
| در مدحتت که زیبد گوید به صد زبان | تاج‌الملوک صفدر و صف‌دار روزگار | |
| کس را به روزگار دگر ی اد کی بود | وز گرم و سرد شادی و تیمار روزگار | |
| تا زاختلاف بیع و شرای فساد و کون | باشد همیشه رونق بازار روزگار | |
| بادا همیشه رونق بازار ملک تو | تا کاین است و فاسد از ادوار روزگار | |
| دست دوام دامن جاه تو دوخته | بر دامن سپهر به مسمار روزگار |