| ز بهر تکیه‌ی او گرنه عزم فسخ کند | سپهر گوشه‌ی مسند ز ماه بفشاند | |
| تو تا مدبر ملکی شکوه تدبیرت | ز بام گیتی تقدیر بد همی راند | |
| جهان به آب وفا روی عهد می‌شوید | فلک به دست ظفر جعد ملک می‌شاند | |
| زمانه مهره‌ی تشویر بازچید چو دید | که فتنه با تو همی بازد و همی ماند | |
| تو در زمانه بسی از زمانه افزونی | اگر زمانه نداند خدای می‌داند | |
| همیشه تا که ز تاثیر چرخ و گریه‌ی ابر | دهان غنچه‌ی گل را صبا بخنداند | |
| لب نشاط تو از خنده هیچ بسته مباد | که خصم را به سزا خنده‌ی تو گریاند |