گر دل و دست بحر و کان باشد
|
|
دل و دست خدایگان باشد
|
شاه سنجر که کمترین بندهاش
|
|
در جهان پادشه نشان باشد
|
پادشاه جهان که فرمانش
|
|
بر جهان چون قضا روان باشد
|
آنکه با داغ طاعتش زاید
|
|
هرکه ز ابنای انس و جان باشد
|
وانکه با مهر خازنش روید
|
|
هرچه ز اجناس بحر و کان باشد
|
دستهی خنجرش جهانگیرست
|
|
گرچه یک مشت استخوان باشد
|
عدلش ار با زمین به خشم شود
|
|
امن بیرون آسمان باشد
|
قهرش ار سایه بر جهان فکند
|
|
زندگانی در آن جهان باشد
|
مرگ را دایم از سیاست او
|
|
تب لرز اندر استخوان باشد
|
هرکجا سکه شد به نام و نشانش
|
|
بخل بینام و بینشان باشد
|
هرکجا خطبه شد به نام و بیانش
|
|
نطق را دست بر دهان باشد
|
ای قضا قدرتی که با حزمت
|
|
کوه بیتاب و بیتوان باشد
|
رایتت آیتی که در حرفش
|
|
فتح تفسیر و ترجمان باشد
|
مینگویم که جز خدای کسی
|
|
حال گردان و غیبدان باشد
|
گویم از رای و رایتت شب و روز
|
|
دو اثر در جهان عیان باشد
|
رای تو رازها کند پیدا
|
|
که ز تقدیر در نهان باشد
|
رایتت فتنها کند پنهان
|
|
که چو اندیشه بیکران باشد
|
لطفت ار مایهی وجود شود
|
|
جسم را صورت روان باشد
|
باست ار بانگ بر زمانه زند
|
|
گرگ را سیرت شبان باشد
|
نبود خط روزیی مجری
|
|
که نه دست تو در ضمان باشد
|