| کرم نگذاشتش کز خوبی خویش | زکاتیرا را بگرداند ز درویش | |
| به دست ناز برقع کرد بالا | که چون پوشد کسی زانگونه کالا | |
| تن فرهاد از آن نظاره چست | ز سر تا پای شد از بی خودی سست | |
| ز حیرانی ز مانی بی خبر ماند | دلش در خون و خونش در جگر ماند | |
| چو حالش دید شیرین دادش آواز | کزان آواز جانش آمد به تن باز | |
| میان بر بست و ساز کار برداشت | ره مشکوی آن عیار برداشت | |
| شکر لب در پس و فرهاد در پیش | شدند از کوه سوی مقصد خویش |