| بدو گفت که شیرویه بود این چنین | ز تیزی جوانان نگیرند کین | |
| چنین گفت شیرین به آزادگان | که بودند در گلشن شادگان | |
| چه دیدید ازمن شما از بدی | ز تاری و کژی و نابخردی | |
| بسی سال بانوی ایران بدم | بهر کار پشت دلیران بدم | |
| نجستم همیشه جز از راستی | ز من دور بد کژی وکاستی | |
| بسی کس به گفتار من شهر یافت | ز هر گونه‌یی از جهان بهر یافت | |
| به ایران که دید از بنه سایه‌ام | وگر سایه‌ی تاج و پیرایه‌ام | |
| بگوید هر آنکس که دید و شنید | همه کار ازین پاسخ آمد پدید | |
| بزرگان که بودند در پیش شاه | ز شیرین به خوبی نمودند راه | |
| که چون او زنی نیست اندر جهان | چه در آشکار و چه اندر نهان | |
| چنین گفت شیرین که ای مهتران | جهان گشته و کار دیده سران | |
| بسه چیز باشد زنان رابهی | که باشند زیبای گاه مهی | |
| یکی آنک باشرم و باخواستست | که جفتش بدو خانه آراستست | |
| دگرآنک فرخ پسر زاید او | ز شوی خجسته بیفزاید او | |
| سه دیگر که بالا و رویش بود | به پوشیدگی نیز مویش بود | |
| بدان گه که من جفت خسرو بدم | به پیوستگی در جهان نو بدم | |
| چو بی‌کام و بی‌دل بیامد ز روم | نشستن نبود اندرین مرز و بوم | |
| از آن پس بران کامگاری رسید | که کس در جهان آن ندید و شنید | |
| وزو نیز فرزند بودم چهار | بدیشان چنان شاد بد شهریار | |
| چو نستود و چون شهریار و فرود | چو مردان شه آن تاج چرخ کبود |