| سبک رفت و جامه ازو در کشید | جگرگاه شاه جهان بر درید | |
| بپیچید و بر زد یکی سرد باد | به زاری بران جامه بر جان بداد | |
| برین گونه گردد جهان جهان | همی راز خویش از تو دارد نهان | |
| سخن سنج بی‌رنج گر مرد لاف | نبیند ز کردار او جز گزاف | |
| اگر گنج داری و گر گرم ورنج | نمانی همی در سرای سپنج | |
| بی‌آزاری و راستی برگزین | چو خواهی که یابی به داد آفرین | |
| چو آگاهی آمد به بازار و راه | که خسرو بران گونه برشد تباه | |
| همه بدگمانان به زندان شدند | به ایوان آن مستمندان شدند | |
| گرامی ده و پنج فرزند بود | به ایوان شاه آنک دربند بود | |
| به زندان بکشتندشان بی‌گناه | بدانگه که برگشته شد بخت شاه | |
| جهاندار چیزی نیارست گفت | همی‌داشت آن انده اندر نهفت | |
| چو بشنید شیرویه چندی گریست | از آن پس نگهبان فرستاد بیست | |
| بدان تا زن و کودکانشان نگاه | بدارد پس از مرگ آن کشته شاه | |
| شد آن پادشاهی و چندان سپاه | بزرگی و مردی و آن دستگاه | |
| که کس را ز شاهنشهان آن نبود | نه از نامداران پیشین شنود | |
| یکی گشت با آنک نانی فراخ | نیابد نبیند برو بوم و کاخ | |
| خردمند گوید نیارد بها | هر آنکس که ایمن شد از اژدها | |
| جهان رامخوان جز دلاور نهنگ | بخاید به دندان چو گیرد به چنگ | |
| سرآمد کنون کار پرویز شاه | شد آن نامور تخت و گنج و سپاه |