| بپا تا چه خواهد نمودن سپهر | مگر کینها بازگردد به مهر | |
| بدو گفت خسرو که آری رواست | همه بیمم از مردم ناسزاست | |
| که پیش من آیند و خواری کنند | بیم بر مگر کامگاری کنند | |
| چو بشنید از زاد فرخ سخن | دلش بد شد از روزگار کهن | |
| که او را ستاره شمر گفته بود | ز گفتار ایشان برآشفته بود | |
| که مرگ توباشد میان دو کوه | بدست یکی بنده دور از گروه | |
| یکی کوه زرین یکی کوه سیم | نشسته تو اندر میان دل به بیم | |
| ز بر آسمان تو زرین بود | زمین آهنین بخت پرکین بود | |
| کنون این زره چون زمین منست | سپر آسمان زرین منست | |
| دو کوه این دو گنج نهاده به باغ | کزین گنجها بد دلم چون چراغ | |
| همانا سرآمد کنون روز من | کجا اختر گیتی افروز من | |
| کجا آن همه کام و آرام من | که بر تاجها بر بدی نام من | |
| ببردند پیلی به نزدیک اوی | پر از درد شد جان تاریک اوی | |
| بران کوهه‌ی پیل بنشست شاه | ز باغش بیاورد لشکر به راه | |
| چنین گفت زان پیل بر پهلوی | که ای گنج اگر دشمن خسروی | |
| مکن دوستی نیز با دشمنم | که امروز در دست آهرمنم | |
| به سختی نبودیم فریادرس | نهان باش و منمای رویت بکس | |
| به دستور فرمود زان پس قباد | کزو هیچ بر بد مکن نیز یاد | |
| بگو تاسوی طیسفونش برند | بدان خانه‌ی رهنمونش برند | |
| بباشد به آرام ما روز چند | نباید نماید کس او را گزند |