| دوخونی بران سان برآویختند | که گفتی بهمشان برآمیختند | |
| بدین سان زمانی برآمد دراز | همی یک زدیگر نگشتند باز | |
| بدو گفت بهرام کای بی‌پدر | به خون برادر چه بندی کمر | |
| بدو گفت گردوی کای پیسه گرگ | تونشنیدی آن داستان بزرگ | |
| که هرکو برادر بود دوست به | چو دشمن بود بی پی و پوست به | |
| تو هم دشمن و بد تن و ریمنی | جهان آفرین را به دل دشمنی | |
| به پیش برادر برادر به جنگ | نیاید اگر باشدش نام و ننگ | |
| چوبشنید بهرام زو بازگشت | برآشفت و با او دژم ساز گشت | |
| همی‌راند گردوی نا نزد شاه | ز آهن شده روی جنگی سیاه | |
| برو آفرین کرد خسرو به مهر | که پاداش بادت ز گردان سپهر | |
| فرستاده خسرو به شاپور کس | که موسیل راباش فریادرس | |
| بکوشید تا پشت پشت آورید | مگر بخت روشن به مشت آورید | |
| به گستهم گفت آن زمان شهریار | که گر هیچ رومی کند کارزار | |
| چو بهرام جنگی شکسته شود | وگر نیز در جنگ خسته شود | |
| همه رومیان سر به گردون برند | سخنها ز اندازه بیرون برند | |
| نخواهم که رومی بود سرفراز | به ما برکنند اندرین جنگ ناز | |
| بدیدم هنرهای رومی همه | بسان رمه روزگار دمه | |
| هم آن به که من با سپاه اندکی | ز چوبینه آورد خواهم یکی | |
| نخواهم درین کار یاری ز کس | امیدم به یزدان فریادرس | |
| بدو گفت گستهم کای شهریار | به شیرین روانت مخور زینهار |