| در کاخ بگشاد فرزند شاه | برو انجمن شد فراوان سپاه | |
| کسی کو ز بند خرد جسته بود | به زندان نوشین‌روان بسته بود | |
| ز زندانها بندها برگرفت | همه شهر ازو دست بر سر گرفت | |
| به شهر اندرون هرک ترسا بدند | اگر جاثلیق ار سکوبا بدند | |
| بسی انجمن کرد بر خویشتن | سواران گردنکش و تیغ‌زن | |
| فراز آمدندش تنی سی‌هزار | همه نیزه‌داران خنجرگزار | |
| یکی نامه بنوشت نزدیک خویش | ز قیصر چو آیین تاریک خویش | |
| که بر جندشاپور مهتر تویی | هم‌آواز و هم‌کیش قیصر تویی | |
| همه شهر ازو پرگنهکار شد | سر بخت برگشته بیدار شد | |
| خبر زین به شهر مداین رسید | ازان که آمد از پور کسری پدید | |
| نگهبان مرز مداین ز راه | سواری برافگند نزدیک شاه | |
| سخن هرچ بشنید با او بگفت | چنین آگهی کی بود در نهفت | |
| فرستاده برسان آب روان | بیامد به نزدیک نوشین‌روان | |
| بگفت آنچ بشنید و نامه بداد | سخنها که پیدا شد از نوش‌زاد | |
| ازو شاه بشنید و نامه بخواند | غمی گشت زان کار و تیره بماند | |
| جهاندار با موبد سرفراز | نشست و سخن رفت چندی به راز | |
| چو گشت آن سخن بر دلش جای گیر | بفمود تا نزد او شد دبیر | |
| یکی نامه بنوشت با داغ و درد | پرآژنگ رخ لب پر از باد سرد | |
| نخستین بران آفرین گسترید | که چرخ و زمان و زمین آفرید | |
| نگارنده‌ی هور و کیوان و ماه | فروزنده‌ی فر و دیهیم و گاه |