| چو راه فریدون شود نادرست | عزیز مسیحی و هم زند و است | |
| سخن گفتن مزدک آید به جای | نباید به گیتی جزو رهنمای | |
| ور ای دون که او کژ گوید همی | ره پاک یزدان نجوید همی | |
| بمن ده ورا و آنک در دین اوست | مبادا یکی را به تن مغز و پوست | |
| گوا کرد زرمهر و خرداد را | فرایین و بندوی و بهزاد را | |
| وزان جایگه شد بایوان خویش | نگه داشت آن راست پیمان خویش | |
| به شبگیر چون شید بنمود تاج | زمین شد به کردار دریای عاج | |
| همی‌راند فرزند شاه جهان | سخن‌گوی با موبدان و ردان | |
| به آیین به ایوان شاه آمدند | سخن‌گوی و جوینده راه آمدند | |
| دلارای مزدک سوی کیقباد | بیامد سخن را در اندرگشاد | |
| چنین گفت کسری به پیش گروه | به مزدک که ای مرد دانش‌پژوه | |
| یکی دین نو ساختی پرزیان | نهادی زن و خواسته درمیان | |
| چه داند پسر کش که باشد پدر | پدر همچنین چون شناسد پسر | |
| چو مردم سراسر بود در جهان | نباشند پیدا کهان و مهان | |
| که باشد که جوید در کهتری | چگونه توان یافتن مهتری | |
| کسی کو مرد جای و چیزش کراست | که شد کارجو بنده با شاه راست | |
| جهان زین سخن پاک ویران شود | نباید که این بد به ایران شود | |
| همه کدخدایند و مزدور کیست | همه گنج دارند و گنجور کیست | |
| ز دین‌آوران این سخن کس نگفت | تو دیوانگی داشتی در نهفت | |
| همه مردمان را به دوزخ بری | همی کار بد را ببد نشمری |