| همی دیو پیچد سر بخردان | بباید نهاد این دو اندر میان | |
| چو این گفته شد دست کسری گرفت | بدو مانده بد شاه ایران شگفت | |
| ازو نامور دست بستد بخشم | به تندی ز مزدک بخوربید چشم | |
| به مزدک چنین گفت خندان قباد | که از دین کسری چه داری به یاد | |
| چنین گفت مزدک که این راه راست | نهانی نداند نه بر دین ماست | |
| همانگه ز کسری بپرسید شاه | که از دین به بگذری نیست راه | |
| بدو گفت کسری چو یابم زمان | بگویم که کژست یکسر گمان | |
| چو پیدا شود کژی و کاستی | درفشان شود پیش تو راستی | |
| بدو گفت مزدک زمان چندروز | همی‌خواهی از شاه گیتی‌فروز | |
| ورا گفت کسری زمان پنج ماه | ششم را همه بازگویم به شاه | |
| برین برنهادند و گشتند باز | بایوان بشد شاه گردن‌فراز | |
| فرستاد کسری به هر جای کس | که داننده‌یی دید و فریادرس | |
| کس آمد سوی خره اردشیر | که آنجا بد از داد هرمزد پیر | |
| ز اصطخر مهرآذر پارسی | بیامد بدرگاه با یار سی | |
| نشستند دانش‌پژوهان به هم | سخن رفت هرگونه از بیش و کم | |
| به کسری سپردند یکسر سخن | خردمند و دانندگان کهن | |
| چو بشنید کسری به نزد قباد | بیامد ز مزدک سخن کرد یاد | |
| که اکنون فراز آمد آن روزگار | که دین بهی را کنم خواستار | |
| گر ای دون که او را بود راستی | شود دین زردشت بر کاستی | |
| پذیرم من آن پاک دین ورا | به جان برگزینم گزین ورا |