| بر او شد آنکس که درویش بود | وگر نانش از کوشش خویش بود | |
| به گرد جهان تازه شد دین او | نیارست جستن کسی کین او | |
| توانگر همی سر ز تنگی نگاشت | سپردی بدرویش چیزی که داشت | |
| چنان بد که یک روز مزدک پگاه | ز خانه بیامد به نزدیک شاه | |
| چنین گفت کز دین پرستان ما | همان پاکدل زیردستان ما | |
| فراوان ز گیتی سران بردرند | فرود آوری گر ز در بگذرند | |
| ز مزدک شنید این سخنها قباد | بسالار فرمود تا بار داد | |
| چنین گفت مزدک به پرمایه شاه | که این جای تنگست و چندان سپاه | |
| همان نگنجند در پیش شاه | به هامون خرامد کندشان نگاه | |
| بفرمود تا تخت بیرون برند | ز ایوان شاهی به هامون برند | |
| به دشت آمد از مزدکی صدهزار | برفتند شادان بر شهریار | |
| چنین گفت مزدک به شاه زمین | که ای برتر از دانش به آفرین | |
| چنان دان که کسری نه بر دین ماست | ز دین سر کشیدن وراکی سزاست | |
| یکی خط دستش بباید ستد | که سر بازگرداند از راه بد | |
| به پیچاند از راستی پنج چیز | که دانا برین پنج نفزود نیز | |
| کجا رشک و کینست و خشم و نیاز | به پنجم که گردد برو چیزه آز | |
| تو چون چیره باشی برین پنج دیو | پدید آیدت راه کیهان خدیو | |
| ازین پنج ما را زن و خواستست | که دین بهی در جهان کاستست | |
| زن و خواسته باشد اندر میان | چو دین بهی را نخواهی زیان | |
| کزین دو بود رشک و آز و نیاز | که با خشم و کین اندر آید براز |