| بدین بنده پاسخ چنین داد شاه | که تریاک‌دارست مرد گناه | |
| اگر خون این مرد تریاک‌دار | بریزد کسی نیست با او شمار | |
| چو شد گرسنه نان بود پای زهر | به سیری نخواهد ز تریاک بهر | |
| اگر دادگر باشی ای شهریار | به انبار گندم نیاید به کار | |
| شکم گرسنه چند مردم بمرد | که انبار را سود جانش نبرد | |
| ز گفتار او تنگ دل شد قباد | بشد تیز مغزش ز گفتار داد | |
| وزان پس بپرسید و پاسخ شنید | دل و جان او پر ز گفتار دید | |
| ز چیزی که گفتند پیغمبران | همان دادگر موبدان و ردان | |
| به گفتار مزدک همه کژ گشت | سخنهاش ز اندازه اندر گذشت | |
| برو انجمن شد فروان سپاه | بسی کس ببی راهی آمد ز راه | |
| همی‌گفت هر کو توانگر بود | تهیدست با او برابر بود | |
| نباید که باشد کسی برفزود | توانگر بود تار و درویش پود | |
| جهان راست باید که باشد به چیز | فزونی توانگر چرا جست نیز | |
| زن و خانه و چیز بخشیدنیست | تهی دست کس با توانگر یکیست | |
| من این را کنم راست با دین پاک | شود ویژه پیدا بلند از مغاک | |
| هران کس که او جز برین دین بود | ز یزدان وز منش نفرین بود | |
| ببد هرک درویش با او یکی | اگر مرد بودند اگر کودکی | |
| ازین بستدی چیز و دادی بدان | فرو مانده بد زان سخن بخردان | |
| چو بشنید در دین او شد قباد | ز گیتی به گفتار او بود شاد | |
| ورا شاه بنشاند بر دست راست | ندانست لشکر که موبد کجاست |