| بفرمود کو را به زندان برند | به نزدیک ناهوشمندان برند | |
| به شیراز فرمود تا هرچ بود | ز مردان و گنج و ز کشت و درود | |
| بیاورد یک سر سوی طیسفون | سپردش به گنجور او رهنمون | |
| چو یک هفته بگذشت هرگونه رای | همی‌راند با موبد از سوفزای | |
| چنین گفت پس شاه را رهنمون | که یارند با او همه طیسفون | |
| همه لشکر و زیردستان ما | ز دهقان وز در پرستان ما | |
| گر او اندر ایران بماند درست | ز شاهی بباید تو را دست شست | |
| بداندیش شاه جهان کشته به | سر بخت بدخواه برگشته به | |
| چو بشنید مهتر ز موبد سخن | بنو تاخت و بیزار شد از کهن | |
| بفرمود پس تاش بیجان کنند | بروبر دل و دیده پیچان کنند | |
| بکردند پس پهلوان را تباه | شد آن گرد فرزانه و نیک‌خواه | |
| چو آگاهی آمد بایرانیان | که آن پیلتن را سرآمد زمان | |
| خروشی برآمد ز ایران بدرد | زن و مرد و کودک همی مویه کرد | |
| برآشفت ایران و برخاست گرد | همی هر کسی کرد ساز نبرد | |
| همی‌گفت هرکس که تخت قباد | اگر سوفزا شد به ایران مباد | |
| سپاهی و شهری همه شد یکی | نبردند نام قباد اندکی | |
| برفتند یکسر بایوان شاه | ز بدگوی پردرد و فریادخواه | |
| کسی را که بر شاه بدگوی بود | بداندیش او و بلاجوی بود | |
| بکشتند و بردند ز ایوان کشان | ز جاماسب جستند چندی نشان | |
| که کهتر برادر بد و سرفراز | قبادش همی‌پروریدی بناز |