| چو بنشست شاپور با سوفزای | فراوان زدند از بد و نیک رای | |
| بدو داد پس نامه‌ی شهریار | سخن رفت هرگونه دشوار و خوار | |
| چو برخواند آن نامه را پهلوان | بپژمرد و شد کند و تیره‌روان | |
| چو آن نامه برخواند شاپور گفت | که اکنون سخن را نباید نهفت | |
| تو را بند فرمود شاه جهان | فراوان بنالید پیش مهان | |
| بران سان که برخوانده‌ای نامه را | تو دانی شهنشاه خودکامه را | |
| چنین داد پاسخ بدو پهلوان | که داند مرا شهریار جهان | |
| بدان رنج و سختی که بردم ز شاه | برفتم ز زاولستان با سپاه | |
| به مردی رهانیدم او را ز بند | نماندم که آید برویش گزند | |
| مرا داستان بود نزدیک شاه | همان نزد گردان ایران سپاه | |
| گر ای دون که بندست پاداش من | تو را چنگ دادن به پرخاش من | |
| نخواهم زمان از تو پایم ببند | بدارد مرا بند او سودمند | |
| ز یزدان وز لشکرم نیست شرم | که من چند پالوده‌ام خون گرم | |
| بدانگه کجا شاه در بند بود | به یزدان مرا سخت سوگند بود | |
| که دستم نبیند مگر دست تیغ | به جنگ آفتاب اندر آرم بمیغ | |
| مگر سر دهم گر سرخوشنواز | به مردی ز تخت اندر آرم بگاز | |
| کنونم که فرمود بندم سزاست | سخنهای ناسودمندم سزاست | |
| ز فرمان او هیچ گونه مگرد | چو پیرایه دان بند بر پای مرد | |
| چو بنشست شاپور پایش ببست | بزد نای رویین و خود برنشست | |
| بیاوردش از پارس پیش قباد | قباد از گذشته نکرد ایچ یاد |