| چو دیدش جهاندار بنواختش | بر تخت پیروزه بنشاختش | |
| بدو گفت زین تاج بی‌بهره‌ام | ببی بهره‌ئی در جهان شهره‌ام | |
| همه سوفزا راست بهر از مهی | همی نام بینم ز شاهنشهی | |
| ازین داد و بیداد در گردنم | به فرجام روزی بپیچد تنم | |
| به ایران برادر بدی کدخدای | به هستی ز بیدادگر سوفزای | |
| بدو گفت شاپور کای شهریار | دلت را بدین کار رنجه مدار | |
| یکی نامه باید نوشتن درشت | تو را نام و فر و نژادست و پشت | |
| بگویی که از تخت شاهنشاهی | مرا بهره رنجست و گنج تهی | |
| تویی باژخواه و منم با گناه | نخواهم که خوانی مرا نیز شاه | |
| فرستادم اینک یکی پهلوان | ز کردار تو چند باشم نوان | |
| چو نامه بدین‌گونه باشد بدوی | چو من دشمن و لشکری جنگجوی | |
| نمانم که برهم زند نیز چشم | نگویم سخن پیش او جز بخشم | |
| نویسنده‌ی نامه را خواندند | به نزدیک شاپور بنشاندند | |
| بگفت آن سخنها که با شاه گفت | شد آن کلک بیجاده با قار جفت | |
| چو بر نامه بر مهر بنهاد شاه | بیاورد شاپور لشکر به راه | |
| گزین کرد پس هرک بد نامدار | پراگنده از لشکر شهریار | |
| خود و نامداران پرخاشجوی | سوی شهر شیراز بنهاد روی | |
| چو آگاه شد زان سخن سوفزای | همانگه بیاورد لشکر ز جای | |
| پذیره شدش با سپاهی گران | گزیده سواران و جوشنوران | |
| رسیدند پس یک به دیگر فراز | فرود آمدند آن دو گردن‌فراز |