| همه پارس چون بنده‌ی او شدند | بزرگان پرستنده‌ی او شدند | |
| ز گفتار بد شد دل کیقباد | ز رنجش به دل برنکرد ایچ یاد | |
| همی‌گفت گر من فرستم سپاه | سر او بگردد شود رزمخواه | |
| چو من دشمنی کرده باشم به گنج | ازو دید باید بسی درد و رنج | |
| کند هر کسی یاد کردار اوی | نهانی ندانند بازار اوی | |
| ندارم ز ایران یکی رزمخواه | کز ایدر شود پیش او با سپاه | |
| بدو گفت فرزانه مندیش زین | که او شهریاری شود بفرین | |
| تو را بندگانند و سالار هست | که سایند بر چرخ گردنده دست | |
| چو شاپور رازی بیاید ز جای | بدرد دل بدکنش سوفزای | |
| شنید این سخن شاه و نیرو گرفت | هنرها بشست از دل آهو گرفت | |
| همانگه جهاندیده‌ای کیقباد | بفرمود تا برنشیند چو باد | |
| به نزدیک شاپور رازی شود | برآواز نخچیر و بازی شود | |
| هم اندر زمان برنشاند ورا | ز ری سوی درگاه خواند ورا | |
| دو اسبه فرستاده آمد بری | چو باد خزانی به هنگام دی | |
| چو دیدش بپرسید سالار بار | وزو بستد آن نامه‌ی شهریار | |
| بیامد به شاپور رازی سپرد | سوار سرافراز را پیش برد | |
| برو خواند آن نامه‌ی کیقباد | بخندید شاپور مهرک‌نژاد | |
| که جز سوفزا دشمن اندر جهان | ورا نیست در آشکار و نهان | |
| ز هر جای فرمانبران را بخواند | سوی طیسفون تیز لشکر براند | |
| چو آورد لشکر به نزدیک شاه | هم اندر زمان برگشادند راه |