| به ایران بری باژ هندوستان | همه مرز باشند همداستان | |
| همان هدیه‌ی هند با باژ نیز | ز عود و ز عنبر ز هرگونه چیز | |
| بدو گفت بهرام کای پادشا | بهند اندرون شاه و فرمانروا | |
| به فرمان دارنده یزدان پاک | پی اژدها را ببرم ز خاک | |
| ندانم که او را نشیمن کجاست | بباید نمودن به من راه راست | |
| فرستاد شنگل یکی راه‌جوی | که آن اژدها را نماید بدوی | |
| همی رفت با نامور سی سوار | از ایران سواران خنجرگزار | |
| همی تاخت تا پیش دریا رسید | به تاریکی آن اژدها را بدید | |
| بزرگان ایران خروشان شدند | وزان اژدها نیز جوشان شدند | |
| به بهرام گفتند کای شهریار | تو این را چو آن کرگ پیشین مدار | |
| به ایرانیان گفت بهرام گرد | که این را به دادار باید سپرد | |
| مرا گر زمانه بدین اژدهاست | به مردی فزونی نگیرد نه کاست | |
| کمان را به زه کرد و بگزید تیر | که پیکانش را داده بد زهر و شیر | |
| بران اژدها تیرباران گرفت | چپ و راست جنگ سواران گرفت | |
| به پولاد پیکان دهانش بدوخت | همی خار زان زهر او برفروخت | |
| دگر چار چوبه بزد بر سرش | فرو ریخت با زهر خون از برش | |
| تن اژدها گشت زان تیر سست | همی خاک را خون زهرش بشست | |
| یکی تیغ زهرآبگون برکشید | به تندی دل اژدها بردرید | |
| به تیغ و تبرزین بزد گردنش | به خاک اندر افگند بیجان تنش | |
| به گردون سرش سوی شنگل کشید | چو شاه آن سر اژدها را بدید |