| چو بشنید شنگل به بهرام گفت | که رای تو با مردمی نیست جفت | |
| زمانی فرودآی و بگشای بند | چه گویی سخن‌های ناسودمند | |
| یکی خرم ایوان بپرداختند | همه هرچ بایست برساختند | |
| بیاسود بهرام تا نیم‌روز | چو بر اوج شد تاج گیتی فروز | |
| چو در پیش شنگل نهادند خوان | یکی را بفرمود کو را بخوان | |
| کز ایران فرستاده‌ی خسروپرست | سخن‌گوی و هم کامگار نوست | |
| کسی را که با اوست هم زین‌نشان | بیاور به خوان رسولان نشان | |
| بشد تیز بهرام و بر خوان نشست | بنان دست بگشاد و لب را ببست | |
| چو نان خورده شد مجلس آراستند | نوازنده‌ی رود و می خواستند | |
| همی بوی مشک آمد از خوردنی | همان زیر زربفت گستردنی | |
| بزرگان چو از باده خرم شدند | ز تیمار نابوده بی‌غم شدند | |
| دو تن را بفرمود زورآزمای | به کشتی که دارند با دیو پای | |
| برفتند شایسته مردان کار | ببستندشان بر میانها ازار | |
| همی کرد زور ان برین این بران | گرازان و پیچان دو مرد گران | |
| چو برداشت بهرام جام بلور | به مغزش نبید اندرافگند شور | |
| بشنگل چنین گفت کای شهریار | بفرمای تا من ببندم ازار | |
| چو با زورمندان به کشتی شوم | نه اندر خرابی و مستی شوم | |
| بخندید شنگل بدو گفت خیز | چو زیر آوری خون ایشان بریز | |
| چو بشنید بهرام بر پای خاست | به مردی خم آورد بالای راست | |
| کسی را که بگرفت زیشان میان | چو شیری که یازد به گور ژیان |