| چو بشنید شد نامه را خواستار | شگفتی بماند اندران نامدار | |
| چو آن نامه برخواند مرد دبیر | رخ تاجور گشت همچون زریر | |
| بدو گفت کای مرد چیره‌سخن | به گفتار مشتاب و تندی مکن | |
| بزرگی نماید همی شاه تو | چنان هم نماید همی راه تو | |
| کسی باژ خواهد ز هندوستان | نباشم ز گوینده همداستان | |
| به لشکر همی گوید این گر به گنج | وگر شهر و کشور سپردن به رنج | |
| کلنگ‌اند شاهان و من چون عقاب | وگر خاک و من همچو دریای آب | |
| کسی با ستاره نکوشد به جنگ | نه با آسمان جست کس نام و ننگ | |
| هنر بهتر از گفتن نابکار | که گیرد ترا مرد داننده خوار | |
| نه مردی نه دانش نه کشور نه شهر | ز شاهی شما را زبانست بهر | |
| نهفته همه بوم گنج منست | نیاکان بدو هیچ نابرده دست | |
| دگر گنج برگستوان و زره | چو گنجور ما برگشاید گره | |
| به پیلانش باید کشیدن کلید | وگر ژنده پیلش تواند کشید | |
| وگر گیری از تیغ و جوشن شمار | ستاره شود پیش چشم تو خوار | |
| زمین بر نتابد سپاه مرا | همان ژنده پیلان و گاه مرا | |
| هزار ار به هندی زنی در هزار | بود کس که خواند مرا شهریار | |
| همان کوه و دریای گوهر مراست | به من دارد اکنون جهان پشت راست | |
| همان چشمه‌ی عنبر و عود و مشک | دگر گنج کافور ناگشته خشک | |
| دگر داروی مردم دردمند | به روی زمین هرک گردد نژند | |
| همه بوم ما را بدین‌سان برست | اگر زر و سیمست و گر گوهرست |