| به کاخیش نرسی فرود آورید | گرانمایه جایی چنانچون سزید | |
| نشستند با رای‌زن بخردان | به نزدیک نرسی همه موبدان | |
| سراسر سخنشان بد از شهریار | که داد او به باد آن همه روزگار | |
| سوی موبدان موبد آمد سپاه | به آگاه بودن ز بهرامشاه | |
| که بر ما همی رنج بپراگند | چرا هم ز لشکر نه گنج آگند | |
| به هرجای زر برفشاند همی | هم ارج جوانی نداند همی | |
| پراگنده شد شهری و لشکری | همی جست هرکس ره مهتری | |
| کنون زو نداریم ما آگهی | بما بازگردد بدی ار بهی | |
| ازان پس چو گفتارها شد کهن | برین بر نهادند یکسر سخن | |
| کز ایران یکی مرد با آفرین | فرستند نزدیک خاقان چین | |
| که بنشین ازین غارت و تاختن | ز هرگونه باید برانداختن | |
| مگر بوم ایران بماند به جای | چو از خانه آواره شد کدخدای | |
| چنین گفت نرسی که این روی نیست | مر این آب را در جهان جوی نیست | |
| سلیحست و گنجست و مردان مرد | کز آتش به خنجر برآرند گرد | |
| چو نومیدی آمد ز بهرامشاه | کجا رفت با خوارمایه سپاه | |
| گر اندیشه‌ی بد کنی بد رسد | چه باید به شاهان چنین گشت بد | |
| شنیدند ایرانیان این سخن | یکی پاسخ کژ فگندند بن | |
| که بهارم ز ایدر سپاهی ببرد | که ما را به غم دل بباید سپرد | |
| چو خاقان بیاید به ایران به جنگ | نماند برین بوم ما بوی و رنگ | |
| سپاهی و نرسی نماند به جای | بکوبند بر خیره ما را به پای |