| دو هفته همی بود دل شادمان | در گنج بگشاد روز و شبان | |
| درم داد و آمد به شهر صطخر | به سر بر نهاد آن کیان تاج فخر | |
| شبستاان خود را چو در باز کرد | بتان را ز گنج درم ساز کرد | |
| به مشکوی زرین هرانکس که تاج | نبودش بزیر اندرون تخت عاج | |
| ازان شاه ایران فراوان ژکید | برآشفت وز روزبه لب گزید | |
| بدو گفت من باژ روم و خزر | بدیشان دهم چون بیاری بدر | |
| هم‌اکنون به خروار دینار خواه | ز گنج ری و اصفهان باژ خواه | |
| شبستان برین‌گونه ویران بود | نه از اختر شاه ایران بود | |
| ز هر کشوری باژ نو خواستند | زمین را به دیبا بیاراستند | |
| برین‌گونه یک چند گیتی بخورد | به بزم و به رزم و به ننگ و نبرد |