| که او شهریاری ز ایران بکشت | بدان کو سخن گفت با وی درشت | |
| همی باش در پیش او بر به پای | وگرنه هم‌اکنون بپرداز جای | |
| به بیغوله‌یی شو فرود از مهان | که کس نشنود نامت اندر جهان | |
| کزین بد ترا تیره گردد روان | بپرهیز ازین شهریار جوان | |
| به گنج و به رنج این روان بازخر | مبر پیش دیبای چینی تبر | |
| سپاه ورا خلعت آرای نیز | ازو باز خر خویشتن را به چیز | |
| چو برگردد او از لب هیرمند | تو پای اندر آور به رخش بلند | |
| چو ایمن شدی بندگی کن به راه | بدان تا ببینی یکی روی شاه | |
| چو بیند ترا کی کند شاه بد | خود از شاه کردار بد کی سزد | |
| بدو گفت رستم که ای مرد پیر | سخنها برین گونه آسان مگیر | |
| به مردی مرا سال بسیار گشت | بد و نیک چندی بسر بر گذشت | |
| رسیدم به دیوان مازندران | به رزم سواران هاماوران | |
| همان رزم کاموس و خاقان چین | که لرزان بدی زیر ایشان زمین | |
| اگر من گریزم ز اسفندیار | تو در سیستان کاخ و گلشن مدار | |
| چو من ببر پوشم به روز نبرد | سر هور و ماه اندرآرم به گرد | |
| ز خواهش که گفتی بسی رانده‌ام | بدو دفتر کهتری خوانده‌ام | |
| همی خوار گیرد سخنهای من | بپیچد سر از دانش و رای من | |
| گر او سر ز کیوان فرود آردی | روانش بر من درود آردی | |
| ازو نیستی گنج و گوهر دریغ | نه برگستوان و نه گوپال و تیغ | |
| سخن چند گفتم به چندین نشست | ز گفتار باد است ما را به دست |