کنون خورد باید می خوشگوار
|
|
که میبوی مشک آید از جویبار
|
هوا پر خروش و زمین پر ز جوش
|
|
خنک آنک دل شاد دارد به نوش
|
درم دارد و نقل و جام نبید
|
|
سر گوسفندی تواند برید
|
مرا نیست فرخ مر آن را که هست
|
|
ببخشای بر مردم تنگدست
|
همه بوستان زیر برگ گلست
|
|
همه کوه پرلاله و سنبلست
|
به پالیز بلبل بنالد همی
|
|
گل از نالهی او ببالد همی
|
چو از ابر بینم همی باد و نم
|
|
ندانم که نرگس چرا شد دژم
|
شب تیره بلبل نخسپد همی
|
|
گل از باد و باران بجنبد همی
|
بخندد همی بلبل از هر دوان
|
|
چو بر گل نشیند گشاید زبان
|
ندانم که عاشق گل آمد گر ابر
|
|
چو از ابر بینم خروش هژبر
|
بدرد همی باد پیراهنش
|
|
درفشان شود آتش اندر تنش
|
به عشق هوا بر زمین شد گوا
|
|
به نزدیک خورشید فرمانروا
|
که داند که بلبل چه گوید همی
|
|
به زیر گل اندر چه موید همی
|
نگه کن سحرگاه تا بشنوی
|
|
ز بلبل سخن گفتنی پهلوی
|
همی نالد از مرگ اسفندیار
|
|
ندارد بجز ناله زو یادگار
|
چو آواز رستم شب تیره ابر
|
|
بدرد دل و گوش غران هژبر
|