| چو روی پدر دید شاه جوان | دلش گشت شادان و روشن‌روان | |
| برانگیخت از جای شبرنگ را | فروزنده‌ی آتش جنگ را | |
| بیامد پدر را به بر در گرفت | پدر ماند از کار او در شگفت | |
| بسی خواند بر فر او آفرین | که بی‌تو مبادا زمان و زمین | |
| وزانجا به ایوان شاه آمدند | جهانی ورا نیکخواه آمدند | |
| بیاراست گشتاسپ ایوان و تخت | دلش گشت خرم بدان نیک‌بخت | |
| به ایوانها در نهادند خوان | به سالار گفتا مهان را بخوان | |
| بیامد ز هر گنبدی میگسار | به نزدیک آن نامور شهریار | |
| می خسروانی به جام بلور | گسارنده می داد رخشان چو هور | |
| همه چهره‌ی دوستان برفروخت | دل دشمنان را به آتش بسوخت | |
| پسر خورد با شرم یاد پدر | پدر همچنان نیز یاد پسر | |
| بپرسید گشتاسپ از هفتخوان | پدر را پسر گفت نامه بخوان | |
| سخنهای دیرینه یاد آوریم | به گفتار لب را به داد آوریم | |
| چو فردا به هشیاری آن بشنوی | به پیروزی دادگر بگروی | |
| برفتند هرکس که گشتند مست | یکی ماه‌رخ دست ایشان به دست | |
| سرآمد کنون قصه‌ی هفتخوان | به نام جهان داور این را بخوان | |
| که او داد بر نیک و بد دستگاه | خداوند خورشید و تابنده ماه | |
| اگر شاه پیروز بپسندد این | نهادیم بر چرخ گردنده زین |