| بیامد به نزدیک من چاره‌جوی | گذشته سخنها گشادم بدوی | |
| ازان گرگ و آن رزم دیده‌سوار | بگفتم همه هرچ آمد به کار | |
| چنان هم که کار مرا کرد خوب | کند بی‌گمان کار این مرد خوب | |
| دو تن را بدین مرز مهتر کند | چو خورشید را بر سر افسر کند | |
| بیامد دوان اهرن چاره‌جوی | به نزدیک هیشوی بنهاد روی | |
| چو اهرن به نزدیک دریا رسید | جهانجوی هیشوی پیشین دوید | |
| ازو بستد آن نامه‌ی دلپسند | برو آفرین کرد و بگشاد بند | |
| بدو گفت هیشوی کای راد مرد | بیاید کنون او به کردار گرد | |
| یکی نامداری غریب و جوان | فدی کرد بر پیش میرین روان | |
| کنون چون کند رزم نر اژدها | به چاره نیابد مگر زو رها | |
| مرا گفتن و کار بر دست اوست | سخن گفتن نیک هرجا نکوست | |
| تو امشب بدین میزبان رای کن | بنه شمع و دریا دل‌آرای کن | |
| که فردا بیاید گو نامجوی | بگویم بدو هرچ گویی بگوی | |
| به شمع آب دریا بیاراستند | خورشها بخوردند و می خواستند | |
| چنین تا سپیده ز یاقوت زرد | بزد شید بر شیشه‌ی لاژورد | |
| پدید آمد از دشت گرد سوار | ز دورش بدید اهرن نامدار | |
| چو تنگ اندر آمد پیاده دوان | پذیره شدش مرد روشن روان | |
| فرود آمد از باره جنگی سوار | می و خوردنی خواست از نامدار | |
| یکی تیز بگشاد هیشوی لب | که شادان بدی نامور روز و شب | |
| نگه کن بدین مرد قیصر نژاد | که گردون گردان بدو گشت شاد |