| از ایدر به نزدیک کاووس کی | صد افگنده بخشیده فرسنگ پی | |
| وزانجا سوی دیو فرسنگ صد | بیاید یکی راه دشوار و بد | |
| میان دو صد چاهساری شگفت | به پیمایش اندازه نتوان گرفت | |
| میان دو کوهست این هول جای | نپرید بر آسمان بر همای | |
| ز دیوان جنگی ده و دو هزار | به شب پاسبانند بر چاهسار | |
| چو پولاد غندی سپهدار اوی | چو بیدست و سنجه نگهدار اوی | |
| یکی کوه یابی مر او را به تن | بر و کتف و یالش بود ده رسن | |
| ترا با چنین یال و دست و عنان | گذارنده‌ی گرز و تیغ و سنان | |
| چنین برز و بالا و این کار کرد | نه خوب است با دیو جستن نبرد | |
| کزو بگذری سنگلاخست و دشت | که آهو بران ره نیارد گذشت | |
| چو زو بگذری رود آبست پیش | که پهنای او بر دو فرسنگ بیش | |
| کنارنگ دیوی نگهدار اوی | همه نره دیوان به فرمان اوی | |
| وزان روی بزگوش تا نرم پای | چو فرسنگ سیصد کشیده سرای | |
| ز بزگوش تا شاه مازندران | رهی زشت و فرسنگهای گران | |
| پراگنده در پادشاهی سوار | همانا که هستند سیصدهزار | |
| ز پیلان جنگی هزار و دویست | کزیشان به شهر اندرون جای نیست | |
| نتابی تو تنها و گر ز آهنی | بسایدت سوهان آهرمنی | |
| چنان لشکری با سلیح و درم | نبینی ازیشان یکی را دژم | |
| بخندید رستم ز گفتار اوی | بدو گفت اگر با منی راه جوی | |
| ببینی کزین یک تن پیلتن | چه آید بران نامدار انجمن |