| ای مبدعی که سگ را بر شیر می‌فزایی | سنگ سیه بگیری آموزیش سقایی | |
| بس شاه و بس فریدون کز تیغشان چکد خون | زان روی همچو لاله لولی است و لالکایی | |
| ناموسیان سرکش جبارتر ز آتش | در کوی عشق گردان امروز در گدایی | |
| قهر است کار آتش گریه‌ست پیشه شمع | از ما وفا و خدمت وز یار بی‌وفایی | |
| آتش که او نخندد خاکستر است و دودی | شمعی که او نگرید چوبی بود عصایی | |
| آن خر بود که آید در بوستان دنیا | خاونده را نجوید افتد به ژاژخایی | |
| خاوند بوستان را اول بجوی ای خر | تا از خری رهی تو زان لطف و کبریایی | |
| آمد غریبی از ره مهمان مهتری شد | مهمانیی بکردش باکار و باکیایی | |
| بریانه‌های فاخر سنبوسه‌های نادر | شمع و شراب و شاهد بس خلعت عطایی | |
| ماهیش کرد مهمان هر روز به ز روزی | چون حسن دلبر ما در دلبری فزایی | |
| هر شب غریب گفتی نیکو است این ولیکن | مهمانیت نمایم چون شهر ما بیایی | |
| آن مهتر از تحیر گفت ای عجب چه باشد | بهتر از این تنعم وین خلعت بهایی | |
| زین گفت حاج کوله شد در دلش گلوله | زیرا ندیده بود او مهمانیی سمایی | |
| این میوه‌های دنیا گل پاره‌هاست رنگین | چه بود نعیم دنیا جز نان و نان ربایی | |
| می‌گفت ای خدایا ما را به شهر او بر | تا حاصل آید آن جا دل را گره گشایی | |
| بگذشت چند سالی در انتظار این دم | بی انتظار ندهد هرگز دوا دوایی | |
| می‌گفت ای مسبب برساز یک بهانه | زیرا سبب تو سازی در دام ابتلایی | |
| بسیار شد دعایش آمد ز حق اجابت | تا مرد ای خدا گو دید از خدا خدایی | |
| شه جست یک رسولی تا آن طرف فرستد | تا آن طرف رساند پیغام کدخدایی | |
| این میرداد رشوت پنهان و آشکارا | تا میر را فرستد شاه از کرم نمایی |